چرک نویس های عمدتاً تاریخی

در تاریخ ایران دسته‌‌‌ای از علما وجود داشته اند که معمولاٌ از آنها با عنوان "علمای قشری" یاد شده است. وضعیت این علما را در دوره پساعباسی رشیدالدین اینگونه توصیف می‌کند: علمای بی اصل و نسب همه جا را فراگرفته و علمای صاحب ناموس متدین در کنج عزلت خزیده بودند و بارها شده بود که حکام مغول مراتب حیرت و تعجب خود را اظهار می‌کردند از اینکه چنان علمایی برای پشیزی مال دنیا و کسب قدرت چه کارها که نمی‌کردند و این تصویری نادرست از اسلام نزد مغولان ارائه می‌کرد و نه تصویری درست که آنان به واسطه آن شیفته اسلام شوند. [1]

[1] ‏بحرانی، «رشیدالدین فضل الله (۷۱۸-۶۴۵ ه.ق)»، 211.