چرک نویس های عمدتاً تاریخی

به دنبال مرگ ابوسعید ایلخانی و با غلبه تمایلات گریز از مرکز نظام قبیلگی مغولان و خیزش‌های درونی بومیان دوره پراکندگی سیاسی و ناآرامی‌های اجتماعی به اوج خود رسید.[1] در این زمان به دلیل گسترده شدن شکایات نیاز به فقهای برجسته بیشتر احساس می‌شد لذا حتی در جنگ‌ها، از جمله غنایم انسانی، علما بودند که استعدادیابی شده و به مناصبی دست پیدا می‌کردند. از جمله به عنوان نمونه شیخ شمس الدین محمد جزری بود که بعد از جنگ آنقره به اسارت تیمور در آمد و بعدها متصدی قضاوت شیراز شد.[2]